Spiritueel en innerlijk werk

Er komt een moment waarop alles wat je hebt opgebouwd zijn betekenis lijkt te verliezen. Niet omdat je niets meer hebt, maar omdat je het contact met jezelf kwijt bent geraakt. Je doet wat er van je gevraagd wordt, je houdt vol, maar diep vanbinnen knaagt er iets. Je voelt je leegte, of je hebt een vermoeidheid die niet met slaap te herstellen is. Je gelooft en bidt, maar je voelt niets meer. Of je gelooft niet, en weet niet meer waar je houvast ligt.

Veel mensen komen bij mij op dat punt. Ze zoeken niet perse naar antwoorden, maar komen omdat ze voelen dat ze zo niet verder kunnen. Ze dragen hun pijn met waardigheid, maar van binnen is er verwarring, schaamte of wanhoop. Het kan zijn dat je geloof onder druk staat. Dan heb je verlangen om dat geloof terug te vinden. En soms is er alleen stilte, een onvermogen om nog te weten wat waar is of wat je voelt.

Een plek waar het rauwe leven welkom is

Spiritueel en innerlijk werk gaat niet over verlichting, positiviteit of het verbeteren van jezelf. Het gaat over eerlijk durven kijken naar wat er in je leeft, juist als dat donker of pijnlijk is. Over de moed om af te dalen naar de plekken waar je jezelf bent kwijtgeraakt. Daar in het rauwe en onaffe begint iets echts te bewegen.

In mijn werk is er ruimte voor het geloof, voor God, voor het besef dat er iets groters is dat ons draagt. Maar er is ook ruimte voor twijfel, voor vragen, voor de momenten waarop je niet meer weet of je nog kunt vertrouwen. Want geloof zonder eerlijkheid wordt hard, en heling zonder waarheid blijft oppervlakkig. Je hoeft hier niets te bewijzen, niet je kracht, niet je overtuiging en ook niet je standvastigheid. Alleen bereid te zijn om aanwezig te zijn bij wat er ís.

Sommigen komen om terug te keren naar God. Anderen om weer contact te maken met hun hart, of gewoon om even te ademen na jaren van vechten. Iedereen is welkom, met of zonder geloof, met of zonder richting.

Tussen overgave en verzet

We leven in een wereld die controle beloont, maar het leven zelf vraagt om iets anders: om overgave. De islam leert dat er rust schuilt in tawakkul, het vertrouwen dat er een bedoeling is, ook als je die niet kunt begrijpen. Toch is dat vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe geef je je over als je al zo vaak gevallen bent? Hoe vertrouw je als alles in je lichaam zegt dat het niet veilig is?

Spiritueel werk begint niet bij geloven, maar bij aanwezig durven zijn. Bij het voelen van wat je liever vermijdt, en het niet meer wegduwen. Bij het toelaten van verdriet zonder jezelf erin te verliezen. Overgave betekent hier niet opgeven, maar toestaan dat je niet alles hoeft te dragen alleen. Dat je niet hoeft te begrijpen om gedragen te worden.

Wat dit werk brengt

Innerlijk werk verandert niet in één keer je leven, maar het verandert hoe je aanwezig bent in dat leven. Je leert ademen in wat pijn doet, rusten in wat je niet kunt oplossen, en vertrouwen op wat zich nog niet heeft laten zien. Langzaam groeit er iets wat geen woorden nodig heeft: een gevoel van rust, van verbinding, van thuiskomen.

Je begint te merken dat stilte niet leeg is, maar vol. Vol van betekenis, vol van richting, vol van iets wat groter is dan jij. En midden in de wanorde van je bestaan, in de scheuren van wat ooit zekerheid leek, voel je ineens dat er iets nieuws wil groeien. Niet omdat jij het hebt geforceerd, maar omdat je het hebt durven toelaten.

Werkwijze

Ik werk niet met stappenplannen of vaste methodes. Wat we doen, ontstaat in het contact, in het moment. Soms spreken we over geloof, over verlies of over angst. Soms doen we niets anders dan in stilte aanwezig zijn. Ik confronteer waar dat nodig is, maar altijd met zachtheid. We herstellen niet wat stuk is, maar we gaan de diepte in om te zien wat nog leeft.

Een sessie duurt een uur en vindt plaats in mijn praktijk in Rijswijk of online. Je hoeft niets te kunnen of te weten. Je hoeft alleen bereid te zijn om te kijken, ook als het pijn doet. De rest ontvouwt zich vanzelf.

Een plek om niet meer te hoeven vluchten

Dit werk is geworteld in het besef dat geloof en menselijkheid elkaar niet uitsluiten. Dat er in de islam, net als in het leven zelf, ruimte is voor twijfel, voor strijd, voor het niet-weten. En dat juist in dat niet-weten iets nieuws kan ontstaan.

Of je nu moslim bent of niet, of je gelooft of juist niet meer weet wat je gelooft, je bent welkom. Hier hoef je niets te verbergen. Hier mag je gewoon mens zijn: rauw, zoekend, onvolmaakt. En precies daar, in dat onaffe, begint iets van heling en bewustwording.