Elevating with omid

Ik werk met mensen die het leven niet meer kunnen dragen zoals het is. Mensen die het proberen vol te houden, maar vanbinnen weten dat het niet langer zo kan. Ze zijn moe van begrijpen, moe van vechten, moe van doen alsof. Onder al die lagen van redelijkheid, kracht en volhouden ligt een vraag die niet meer te negeren is: wie ben ik eigenlijk, als alles wat me staande hield wegvalt?

Ik ben Omid. Wat ik doe is niet ontstaan uit studie of strategie, maar uit mijn eigen afdaling in die leegte. Ik heb lang geprobeerd het goed te doen: de juiste keuzes maken, de juiste woorden vinden, het juiste leven leiden. Maar achter dat keurige plaatje leefde ik met een gevoel van afstand, alsof ik wel aanwezig was in mijn eigen leven, maar er niet echt in deelnam.

De breuk

Er kwam een moment waarop dat niet meer ging. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat iets in mij weigerde nog langer te leven in controle. Ik probeerde mezelf overeind te houden met kennis, drukte, werk, vrouwen, alles wat me afleidde van voelen, maar op een gegeven moment brak er iets. En juist in dat breken vond ik iets van waarheid, niet mooi of verheven, maar rauw, eerlijk en stil.

Het was daar dat ik begon te luisteren naar wat ik al die jaren had genegeerd: de schaamte die ik had weggestopt, de angst die ik had overschreeuwd, en de hunkering naar liefde die ik nooit echt had durven toelaten. In plaats van ertegen te vechten, leerde ik erbij te blijven. Niet meer als vijand, maar als deel van wie ik ben.

Wat ik nu doe

Vandaag werk ik met mensen die de bodem van hun bestaan hebben aangeraakt. Niet met wie een beetje meer rust of richting zoekt, maar met wie niet meer weet hoe verder te leven. Met mannen en vrouwen die op een breekpunt staan, waar hun oude manieren van overleven niet meer werken. Soms is dat zichtbaar, een relatie die vastloopt, een burn-out, een plots verlies. Soms is het subtieler, een sluimerend gevoel van zinloosheid of leegte, dat ondanks een goed leven niet verdwijnt.

Wat mij drijft is dat moment waarop iemand durft te stoppen met vechten. Waarin de façade even instort, en er iets echts tevoorschijn komt. Mijn werk gaat niet over oplossingen of methodes, maar over waarheid, over de moed om stil te vallen, te voelen, te rouwen, en langzaam weer te herinneren wie je bent, onder alles wat je dacht te moeten zijn.

De ontmoeting

Coaching bij Elevating with Omid is geen traject en geen stappenplan. Het is een ontmoeting met jezelf, daar waar het leven geen antwoorden meer geeft. We beginnen waar de grond onder je voeten wegzakt, en luisteren naar wat in stilte gehoord wil worden. Soms is dat pijnlijk, soms verwarrend, soms bevrijdend.

Je hoeft niet te voldoen, niets te fixen of beter te worden. Je mag gewoon zijn, voelen, ademen, en langzaam weer contact maken met wat in jou leeft. Want daar, in dat rauwe en eerlijke contact met jezelf, begint iets nieuws te groeien, niet omdat je het wilt, maar omdat het eindelijk mag.