Wat betekent het om te helen, als gelovig mens?

In onze tijd wordt psychische pijn vaak gezien als een storing. Een defect. Iets wat je moet verhelpen, zodat je weer “functioneert”, thuis, op werk, in de maatschappij. Maar wat als die pijn juist ergens op wijst? Niet als zwakte, maar als signaal. Als uitnodiging. Tot bezinning. Tot verbinding. Tot een leven dat niet alleen om buitenkant draait, maar om binnenkant. Om ziel. Om waarheid.

In de islamitische traditie wordt pijn niet afgesneden van betekenis. Het wordt niet weggeduwd, gelabeld of onderdrukt, maar erkend als onderdeel van het menselijke pad. Als test. Als loutering. Als kans om terug te keren, naar God, naar jezelf, naar je fitrah. Naar de zuiverheid waarmee je ooit begonnen bent.

We leven in deze wereld, maar de wereld is niet het enige wat bestaat. En dus is er ook meer dan symptoombestrijding. Meer dan praten over gedrag, patronen, diagnoses. Er is een dieper weten. Een weten dat niet uit boeken komt, maar uit het hart. Uit stilte. Uit gebed. Uit vallen en weer opstaan, met een smeekbede op je lippen en hoop in je borst.

Islamitisch coachen is voor mij geen methode. Het is een houding. Een ruimte. Een bedding. Waar je even niet hoeft te presteren of te pleasen, maar mag voelen. Mag zakken. Mag ademen. Mag huilen. Mag worstelen. Niet omdat je zwak bent, maar omdat je eerlijk bent. Omdat je niet meer om jezelf heen wilt draaien.

De vragen die mensen meebrengen zijn zelden klein:

“Ik bid, maar voel me leeg.”

“Ik wil stevig zijn, maar zonder mijn hart af te sluiten.”

“Ik verlang naar rust, maar blijf onrust najagen.”

“Ik pleeg zonden, maar weet niet hoe ik nog terug kan keren.”

“Ik voel me eenzaam, zelfs als ik onder mensen ben.”

“Hoe blijf ik geven zonder mezelf kwijt te raken?”

Onder al die vragen ligt een diep verlangen. Niet naar perfectie. Maar naar echtheid. Naar heelheid. Naar een vorm van kracht die niet gebaseerd is op controle, maar op overgave. Aan iets groters. Aan God. Of — als dat woord niet resoneert — aan het Universum, aan het Leven zelf, aan de bron van liefde en waarheid die groter is dan jij.

In mijn begeleiding werk ik met wat zich aandient. Vanuit zachtheid, maar ook met scherpte. Soms kijken we samen naar oude wonden. Soms naar de manier waarop je relaties saboteert. Soms naar de stemmen in je hoofd die niet van jou zijn. En soms naar God, of beter gezegd: naar wat jouw hart nog bij Hem vandaan houdt.

Ik ben zelf moslim, en mijn geloof vormt het fundament van hoe ik kijk, voel en werk. Maar je hoeft geen moslim te zijn om bij mij te komen. Je hoeft niet in een hokje te passen. Je hoeft niet spiritueel ontwikkeld te zijn. Wat je nodig hebt, is een eerlijke bereidheid om jezelf aan te kijken. Om iets ouds los te laten. Om iets echts toe te laten.

Want heling vraagt geen perfectie. Alleen aanwezigheid.

De wereld heeft mensen nodig die hun pijn niet verstoppen, maar omarmen. Die niet vluchten in vormen, maar zakken in betekenis. Die hun geloof niet gebruiken om te vluchten van zichzelf, maar juist als kompas om thuis te komen bij zichzelf.